تفاوت آمال

با اينكه ازمطلب عجيب روزنامه همشهري، آلمايولو چنين نتيجه گرفته است كه :"معلوم میشود که برای آنها نه فارسی گویی بلکه فارس بودن مهم تر است"، و من هم در ستون گونده ‫لينك(لينك روزانه) به آن، با توضيح "مطلبي ضد فرهنگي و نژادپرستانه در روزنامه همشهري" لينك دادم. ولي وقتي خود را جاي آن نويسنده مي گذارم و اگر مساله شعر را بر بر خود شاعر ارجح ندانم، يقينا دنبال مليت و هويت شاعر خواهم رفت و اينكه او را از اين نظر مشابه و هم گروه خود بدانم و اگر فارس بودم (حتي از نوع غير قوم گرايش) و "روز ملي شعر و ادب" را با "روز شعر و ادب فارسي" اشتباه مي گرفتم، شايد من هم مي گفتم در جايي كه سعدي و حافظ و فردوسي جولان مي دهند اين شاعر ترك خشگنابي و سراينده "سهندييه" و "حيدربابا يا سلام" چكاره است؟! و احتمالا خداي نا كرده حرفهايي تندتر هم مي زدم.

ولي مي دانم لاجرم عقل و منطق هر نوع تعصب و غرض را محكوم مي‫كند و بدين سبب شهريار را مي توانستم برتر شمارم، چون كه حتي به زبان غير مادريش، هم رديف همان شعرا كه به زبان مادريشان شعر سروده‫اند، نه شاعري‫، بلكه هنرمندي و اعجاز كرده‫است. به هرحال شايد باز هم نمي توانستم احساس را كنار بگذارم و سراغ سعدي و حافظ را مي گرفتم و آرزويم اين مي شد كه " كاش روز سعدي، روز ملي شعر بود"!

... بله، حق آروز را به او مي دادم، و اين آرزوي او را با آرزوي ميليونها كودك گذشته، حال و چه بسا آينده آذربايجاني مقايسه مي كنم كه اين آرزو را در سر دارند: "كئشكه اؤز آناديليمده ده يازيب اوخويابيلرديم(اي كاش به زبان مادري خود نيز مي توانستم بنويسم و بخوانم)"!

راستي! آرزوي ما كجا و آرزوي او كجا...؟!